سرای غزل

مرهم دل

من در نگاهت باختم از روز اوّل خویش را
چون شیخ صنعان ناگهان بر باد دادم کیش را

در راه عشق و عاشقی کاری نمیبردم به پیش
هرجا که همره میشدم این عقل دوراندیش را

در کوی یار از اعتبار افتاده ام ای دوستان
در کار من آیا گرو کس می گذارد ریش را

مرهم گذاری میشود پیدا در این شهر غریب
تا از دلم بیرون کند زخم زبان خویش را

حاکم به دلها می شود در هر زمان و هر مکان
شاهی که بنوازد به لطف افتاده و درویش را

#واسع به آرامش رسی در این هیاهوی زمین
گر دور سازی از دل و جانت غم و تشویش را

#سید_علی_کهنگی اسفند1400
sayedalikahangi@